هر انسانی ،
یک بار برای رسیدن به یک نفر
دیر می کند ! و پس از آن
برای رسیدن به کسانِ دیگر
عجله ای نمی کند ...
یاشار کمال
۲ نظر
۲۳ آبان ۹۴ ، ۱۶:۵۰
گلدان شمعدانی
رستگاری نزدیک لای گلهای حیاط
ابری نیست
بادی نیست
می نشینم لب حوض
گردش ماهی ها
روشنی ،من ،گل، آب
پاکی خوشه زیست
مادرم ریحان می چیند
نان و ریحان و پنیر
آسمانی بی ابر اطلسی هایی تر
رستگاری نزدیک لای گلهای حیاط
نور در کاسه مس چه نوازش ها
می ریزد
نردبان از سر دیوار بلند ،صبح را روی
زمین می آرد
پشت لبخندی پنهان هرچیز
می روم بالا تا اوج، من پر از بال و پرم
راه می بینم در ظلمت من پر از فانوسم
من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه از پل از رود از موج
پرم از سایه برگی در آب
چه درونم تنهاست
.
.
.
.
.
.
"بنـــارش" در اصطلاح معماری به معنای "میــــــزان کردن"این واژه را بنـــــــــار هم گویند.شاید که این درگاه مجازی،مجالی برای میــــزان کردن خـــود باشـــد .
بایگانی
- آذر ۱۳۹۴ (۱)
- آبان ۱۳۹۴ (۱)
- شهریور ۱۳۹۴ (۱)
- فروردين ۱۳۹۳ (۱)
- دی ۱۳۹۲ (۱)
- آبان ۱۳۹۲ (۵)
- تیر ۱۳۹۲ (۱)
- خرداد ۱۳۹۲ (۳)
آخرین مطالب
- ۹۴/۰۹/۲۹مِن حَیثُ لا یَحتَسِب...
- ۹۴/۰۸/۲۳اسلوموشن...
- ۹۴/۰۶/۲۴رویا
- ۹۳/۰۱/۱۶خاضع
- ۹۲/۰۸/۱۹این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت
- ۹۲/۰۸/۱۵خانه ام ابریست...
- ۹۲/۰۸/۱۲چرا ما تنها مانده ایم؟
- ۹۲/۰۸/۰۵بگذار و بگذر...